napisał/a: Winchester 2011-10-10 23:00 Witam, ostatnio idąc ulicą nie patrzyłem pod nogi, bo gadałem przez telefon. Na moje nieszczęście na mojej drodze znalazł się metalowy słupek. Zderzenie było dosyć mocne i bolące. Na początku był wyraźny krwiak w okolicach prącia (uderzyłem lewą stroną obok prącia, tam gdzie na obrazkach znajduje się pęcherzyk nasieniowy). Po tygodniu krwiak zszedł i już go prawie nie widać, ale pozostał jakby guzek pod skórą, który daje o sobie znać. Nie boli bardzo, ale jest nieprzyjemne odczucie i jest twardy w dotyku ( na zewnątrz na skórze już nic nie widać). Co to może być i czy to może skończyć się impotencją ? Jestem bardzo zmartwiony, że już minął tydzień od zdarzenia, a ja nadal odczuwam ból.
Krwiak ucha u psa leczenie. Jest kilka możliwości terapii krwiaków małżowiny usznej u psa. Jeśli krwiak jest świeży, powstał krótko przed wizytą, a zwierzę nie cierpi z powodu zaburzeń krzepnięcia, można spróbować leczenia niechirurgicznego. Terapia polega na usunięciu nagromadzonej krwi za pomocą kaniuli.Krwiak podtwardówkowy najczęściej powstaje na skutek urazu głowy. Jak się objawia? Przede wszystkim bólami głowy, nudnościami, wymiotami, a także zaburzeniami świadomości. Niezbędna jest natychmiastowa konsultacja lekarska, gdyż w przypadku braku inetrwencji narastający krwiak może być przyczyną wgłobienia mózgu oraz śmierci chorego. Krwiak podtwardówkowy jest to obecność krwi pomiędzy oponą twardą a oponą pajęczą. Występuje najczęściej na skutek urazu głowy. Krwiak podtwardówkowy może rozwinąć się w różnym czasie od urazu. W zależności od tego wyróżnia się: krwiak podtwardówkowy ostry – do 72 godzin po urazie, krwiak podtwardówkowy podostry – do 20 dni po urazie, krwiak podtwardówkowy przewlekły – powyżej 3 tygodni po urazie. Krwiak podtwardówkowy może być: jednostronny (90% przypadków), dwustronny (10% przypadków). Krwiaki podtwardówkowe częściej występują u niemowląt i u ludzi w podeszłym wieku. Główną przyczyną są urazy, jednak zdarzają się również w przypadku osób bez urazu głowy w wywiadzie. Przyczyny krwiaka podtwardówkowego Najczęstszą przyczyną wystąpienia krwiaka podtwardówkowego jest uraz głowy powodujący przemieszczenie mózgu w stosunku do kości czaszki. Krwiak rozwija się pomiędzy wewnętrzną blaszką opony twardej a oponą pajęczą. W tej przestrzeni znajdują się żyły mostowe, łączące korę mózgową z zatokami żylnymi opony twardej. Wspomniane żyły często stają się źródłem krwawienia, ponieważ są bardzo podatne na uszkodzenie i rozerwanie a mało podatne na ruch. Podczas urazu/wypadku dochodzi do uderzenia w głowę, mózg może zostać wprawiony w ruch liniowy bądź rotacyjny, w następstwie czego ulega przemieszczeniu rozciągając i rozdzierając wyżej wspomniane żyły mostowe. Taki uraz zwany jest akceleracyjnym. Objawy krwiaka podtwardówkowego Krwiak podtwardówkowy daje objawy ogólne takie jak: ból głowy, nudności, wymioty, zamroczenie, zaburzenia świadomości. W zależności od tempa rozwoju krwiaka obraz kliniczny wykazuje znaczne różnice. Chory jest w stanie ogólnym ciężkim, nieprzytomny, z podwyższonym ciśnieniem wewnąrzczaszkowym. Najczęściej obserwowane jest niedowład połowy ciała po stronie przeciwnej do krwiaka, nierówność źrenic – źrenica po stronie krwiaka jest poszerzona. Krwiak podtwardówkowy podostry Chory jest w stanie lepszym w porównaniu do krwiaka podtwardówkowego ostrego. Po kilku dniach od urazu głowy występują objawy ogólne, takie jak: ból głowy, nudności, wymioty, ruchy chorego są spowolniałe, niedowład połowiczy. Krwiak podtwardówkowy przewlekły Chory najczęściej: jest przytomny, spowolniały skarży się na ból głowy, może wystąpić porażenie połowicze Krwiak narasta bardzo powoli, dlatego stan chorego najczęściej jest stabilny nawet w przypadku krwiaka o dużych rozmiarach, który rozwijając się znacznie przemieszcza struktury mózgu. W przypadku braku inetrwencji narastający krwiak może być przyczyną wgłobienia mózgu oraz śmierci chorego. Krwiak podtwardówkowy - występowanie Krwiaki podtwardówkowe z większą częstością występują u osób starszych, co tłumaczy się atrofią (zanikiem) mózgu. W następstwie zaniku przestrzeń podtwardówkowa ulega poszerzeniu, co zwiększa naprężenie żył mostowych i czyni je bardziej podatnymi na uszkodzenie, nawet gdy siła urazu jest niewielka. Wynaczyniająca się (czyli wypływająca poza naczynie) krew gromadzi się pomiędzy oponą twardą a pajęczą. Dochodzi do wzrostu ciśnienia śródczaszkowego. Podnoszące się ciśnienie wewnątrzczaszkowe stwarza duże zagrożenie życia chorego. Jest to bardzo niebezpieczne, dlatego, że gromadząca się krew uciska mózg, który nie może nigdzie uciec, jest otoczony kośćmi czaszki, może jedynie przemieścić się w bok lub w dół, w kierunku rdzenia kręgowego. Jeśli jednak do tego dojdzie – mówi się o wgłobieniu – następuje zatrzymanie oddechu, zaburzeń krążenia i zgon chorego. Natychmiast po urazie głowy z następującą po nim utratą przytomności należy zgłosić się do lekarza! Najlepiej jechać bezpośrednio na izbę przyjęć do szpitala lub wezwać karetkę pogotowia. Krwiak podtwardówkowy - niezbędna hospitalizacja W szpitalu należy spodziewać się rozmowy z lekarzem, wyjaśnienia mu okoliczności wypadku. Lekarz zleci badanie tomograficzne głowy. Jeśli najpierw wystąpiła utrata przytomności (najczęściej poprzedzona zawrotami głowy), a następnie upadek i uderzenie w głowę, może to być objawem niedokrwienia mózgu na przykład na skutek udaru mózgu bądź niewystarczającego dowozu krwi do tkanki mózgowej na skutek zwężenia tętnic szyjnych lub kręgowych. Ponadto zawroty głowy, zaburzenia równowagi poprzedzające upadki i urazy głowy mogą być objawem: innych chorób neurologicznych, zwyrodnienia kręgosłupa szyjnego, zaburzeń funkcji błędnika. W celu dokładnego wyjaśnienia dolegliwości – właściwej diagnostyki i leczenia należy zgłosić się do lekarza! Krwiak podtwardówkowy przez długi czas po urazie może nie dawać żadnych objawów, a w wypadku ich wystąpienia stan chorego może gwałtowanie się pogorszyć, dlatego tak ważny jest wczesny kontakt z lekarzem i wykonanie badań neuroobrazowych po urazie głowy. W przypadku krwiaka podtwardówkowego ostrego chory jest w ciężkim stanie ogólnym i konieczna jest natychmiastowa interwencja lekarska. Krwiak podtwardówkowy podostry rozwija się wolniej i jego leczenie zależy od stanu chorego oraz od tego czy krwiak jest uległ upłynnieniu czy jest krwiakiem skrzepłym. Upłynnione krwiaki można usunąć wykonujac jedynie otwory trepanacyjne – czyli otwory robione w kościach czaszki specjalnym wiertłem. Natomiast krwiaki skrzepłe wymagają wykonania operacji. Krwiak podtwardówkowy przewlekły: rzadko może być wyleczony bez interwencji. Najczęściej potrzebne jest wykonanie otworów trepanacyjnych w celu ewakuacji krwiaka. W warunkach normalnych opona pajęcza ściśle przylega do opony twardej, nie zawiera żadnego płynu. Podczas urazu mózg ulega przemieszczeniu w stosunku do kości czaszki co powoduje naprężenia naczyń pomostowych i może dojść do ich rozerwania. Na skutek uszkodzenia żylnych naczyń pomostowych krew ulega wynaczynieniu - czyli wypływa poza światło naczyń, powoduje odwarstwienie opony pajęczej i gromadzi się pomiędzy oponą pajęczą a oponą twardą. Krwiak podtwardówkowy - czynniki ryzyka i zapobieganie Narażenie na uraz głowy: wypadki samochodowe, prace budowlane, prace na wysokościach, uprawianie sportów, w których jest duże narażenie na uraz głowy (hokej, futbol, jazda na rowerze, wspinaczka) bez kasku ochronnego, uprawianie sportów ekstremalnych. Atroficzne (zanikowe) zmiany w mózgu – powoduje rozciąganie żył mostowych. Zmniejszone ciśnienie płynu mózgowo–rdzeniowego – powoduje rozciąganie żył mostowych. Alkoholizm. Zaburzenia krzepnięcia. Zapobieganie: zapobieganie urazom głowy. uprawianie sportów, w których jest duże narażenie na uraz głowy w kasku ochronnym. Tomografia komputerowa (TK) głowy Każdy pacjent po urazie głowy, po którym nastąpiła utrata przytomności lub pacjent, u którego po urazie występują ogniskowe objawy neurologiczne lub anizokoria – czyli nierówne źrenice, wymaga wykonania tomografii komputerowej głowy. Badanie może uwidocznić ognisko krwiaka. W badaniu tomograficznym uzyskujemy przekroje przez głowę chorego. Wygląd krwiaka podtwardówkowego w badaniach obrazowych: ostry – jest płaski ale rozległy, podostry – ulega rozpuszczaniu, przewlekły – duża powierzchnia krwiaka nad półkulą mózgu, trzeba zwracać uwagę na symetryczność krwiaka oaz przemieszczenie struktur mózgu. W przypadku, gdy gęstość krwiaka odpowiada gęstości mózgu, interpretacja wyników badań może być wątpliwa. Należy zwracać uwagę na przemieszczenie struktur mózgu. Czasami widoczna jest szczelina złamania kości czaszki. Badanie tomograficzne głowy pozwala na uzyskanie warstwowych zdjęć czaszki. Podobnie jak RTG wykorzystuje promieniowanie rentgenowskie. Aby wykonać tego typu obrazy lampa rentgenowska oraz kaseta z klisza rentgenowska są w zsynchronizowanym ruchu, podczas gdy pacjent pozostaje nieruchomy. Opis badania Tomograf komputerowy składa się ze stołu na którym układany jest pacjent, obręczy (w której znajduje się lampa rentgenowska oraz detektory promieniowania) oraz konsoli, programującej badanie. Wspomniana obręcz jest dużej średnicy i stosunkowo małej szerokości, dlatego osoby obawiające się małych przestrzeni nie powinny się czuć zaniepokojone. Pacjent proszony jest o ułożenie się na stole, który podczas badania będzie przesuwał się w kierunku wnętrza obręczy. Podczas badania pacjent jest instruowany o sposobie zachowania się. Przed badaniem należy zgłosić: ostatnio wykonywane zdjęcia rentgenowskie oraz w przypadku kobiet – ciążę. U kobiet będących w drugiej połowie cyklu miesiączkowego (po owulacji), u których zaistniała możliwość zapłodnienia badanie nie powinno być wykonywane. Jeśli wymaga tego badanie pacjentowi podany zostaje kontrast – może być podawany dożylnie lub do jamy ciała. Leczenie krwiaka podtwardówkowego Leczenie uzależnione jest od tempa narastania krwiaka i objawów mu towarzyszących. Zależy również od stopnia uwodnienia krwiaka. 1. Ostry krwiak podtwardówkowy Postępowanie lecznicze w przypadku ostrego krwiaka podtwardówkowego zależy od stanu pacjenta oraz wyniku tomografii komputerowej głowy. Jeśli objawy nadciśnienia śródczaszkowego narastają, chory jest w stanie ciężkim, najczęściej wymaga interwencji chirurgicznej. W przypadku, gdy tomografia komputerowa głowy jest niedostępna, a stan chorego ulega szybkiemu pogorszeniu należy wykonać trepanację zwiadowczą czaszki, wykonując otwory w kościach czaszki chorego i powodując odbarczenie krwiaka – a tym samym zmniejszenie ciśnienia śródczaszkowego. Jeśli po wykonanym zabiegu operacyjnym stwierdza się narastanie objawów i wzrost ciśnienia śródczaszkowego konieczne jest wykonanie tomografii komputerowej głowy, aby wykluczyć powstanie kolejnego krwiaka wewnątrzczaszkowego. Kolejnym krokiem w postępowaniu leczniczym jest stosowanie leków zmniejszających obrzęk mózgu (tak zwane leczenie przeciwobrzękowe). Leczenie zachowawcze i obserwację można prowadzić jedynie w przypadku, gdy pacjent jest w stanie stabilnym, a w wyniku tomografii komputerowej głowy grubość krwiaka podtwardówkowego nie przekracza 1cm, przemieszczenie mózgowia w linii środkowej nie przekracza 5 mm, a chory uzyskał >8 punktów w skali Glasgow. Pacjent leczony zachowawczo wymaga stałego monitorowania, a w przypadku pogorszenia jego stanu lub narastania krwiaka w kontrolnym badaniu tomograficznym konieczne jest przeprowadzenie operacji. 2. Podostry krwiak podtwardówkowy Postępowanie lecznicze w przypadku podostrego krwiaka podtwardówkowego zależy od stanu pacjenta oraz od tego czy krwiak jest skrzepły, czy uległ rozpuszczeniu. Krwiaki rozpuszczone (w stanie płynnym) usuwa się nawiercając dwa otwory trepanacyjne w kościach czaszki. W przypadku krwiaków skrzepłych można zastosować dwa sposoby postępowania. Jeśli chory jest stabilny, w dobrym stanie ogólnym, a dolegliwości nie narastają, można pozostawić go bez interwencji, czekając na upłynnienie się krwiaka i następowej trepanacji czaszki – opróżniając krwiaka z dwóch otworów w czaszce. Krwiaki skrzepłe powodujące zły stan chorego, narastanie objawów i powodujące wzrost ciśnienia śródczaszkowego wymagają wykonania kraniektomii – czyli usunięcia fragmentu kości czaszki nad krwiakiem, nacięcia opony twardej, odsłonięcia i usunięcia wynaczynionej krwi. 3. Przewlekły krwiak podtwardówkowy W przypadku przewlekłego krwiaka podtwardówkowego zwykle stosuje się postępowanie chirurgiczne - opróżnienie krwiaka poprzez otwory trepanacyjne. Obserwacja i leczenie zachowawcze najczęściej nie jest skuteczne. Po urazie głowy z następującą po nim utratą przytomności należy natychmiast zgłosić się do lekarza lub wezwać karetkę pogotowia! Dziękujemy za przeczytanie naszego artykułu do końca. Jeśli chcesz być na bieżąco z informacjami na temat zdrowia i zdrowego stylu życia, zapraszamy na nasz portal ponownie!
Podane zalecenia i informacje dotyczą ogólnych zasad postępowania po operacjach w obrębie jamy ustnej i gardła. Należy pamiętać, że konieczne jest indywidualne podejście do każdego pacjenta i rodzaju zabiegu operacyjnego oraz wspólne ustalenie postępowania przed- oraz pooperacyjnego z lekarzem kierującym oraz operatorem przeprowadzającym dany typ zabiegu. Zapalenie błony śluzowej i tkanki chłonnej gardła należy do najczęstszych stanów zapal-nych spotykanych w podstawowej praktyce lekarskiej. Skupiska tkanki chłonnej to migdałki podniebienne, migdałek językowy i migdałek gardłowy – tzw. trzeci migdał. Za obronę przed zakażeniem dróg oddechowych odpowiedzialne są mechanizmy odpornościowe miejscowe (bariera mechaniczna, narządy limfatyczne) i ogólnoustrojowe (komórki układu odpornościowego zdolne do rozpoznania antygenów, syntezy cytokin oraz wytwarzania swoistych przeciwciał). Ostre zakażenia wirusowe górnych dróg oddechowych należą do najczęstszych zakażeń występujących u pacjentów leczonych ambulatoryjnie. Wszystkie zakażenia wirusowe są czynnikami sprzyjającymi wtórnym nadkażeniom bakteryjnym. Obok zakażeń wirusowych w codziennej praktyce statystycznie dość często występują zakażenia bakteryjne, rzadziej infekcje wywołane przez grzyby. W natłoku obowiązków musi się znaleźć czas na dzienną dawkę ruchu. Jogging, nordic walking, aerobik, basen – to tylko nieliczne z wielu możliwości ruchu. Aby również na co dzień stać się bardziej aktywnym, warto zrezygnować z windy i korzystać ze schodów, a także ograniczyć przejazdy autobusami i samochodami na rzecz zdrowego spaceru i roweru. Przewlekłe zapalenie migdałków podniebiennych jest najczęściej następstwem nawracających ostrych zapaleń migdałków w wyniku, których dochodzi do zatrzymania i wchłaniania patologicznej wydzieliny. Przewlekły stan zapalny toczący się w migdałkach prowadzi do istotnych zmian chorobowych w ich budowie i nieodwracalnych zaburzeń funkcjonowania, a w konsekwencji stanowi ognisko zakażenia. Migdałki nieczynne pod względem immunologicznym stają się jednocześnie miejscem namnażania i rozsiewu chorobotwórczych bakterii i są wskazaniem do ich usunięcia – tonsillektomii. Jaka jest różnica między tonsillektomią a tonsillotomią? Tonsillektomia – zabieg polegający na wyłuszczeniu migdałków podniebiennych z dojścia przez jamę ustną. Tonsillotomia – zabieg polegający na zmniejszeniu masy migdałków podniebiennych z dojścia przez jamę ustną. W jakich przypadkach wykonujemy tonsillektomię? Przyjęto następujące wskazania do wykonania tonsillektomi: częstość nawrotów: 3 lub więcej epizodów ostrych stanów zapalnych migdałków podniebiennych w ciągu ostatnich 12 miesięcy, 5 lub więcej w ciągu ostatnich 24 miesięcy, 3 rocznie w ciągu ostatnich 3 lat; oraz co najmniej jeden z następujących kryteriów: – wzrost ciepłoty ciała > 38 C – powiększone lub tkliwe węzły chłonne szyi – potwierdzenie zakażeniem Streptococcus pyogenes; nawracające zakażenia mimo prawidłowo prowadzonego leczenia przeciw paciorkowcom; powikłania ogólnoustrojowe wynikające z rozsiewu bakterii z ogniska zapalnego w migdałkach podniebiennych (wspólna kwalifikacja z lekarzami innych specjalności: nefrologiem, kardiologiem, dermatologiem, reumatologiem, okulistą); oraz dodatkowo: jako wstępny etap uvulopalatofaryngoplastyki; w razie konieczności diagnostyki histopatologicznej w przypadku podejrzenia zmian nowotworowych w obrębie migdałka podniebiennego. W jakich przypadkach wykonujemy tonsillotomię? zmniejszenie masy migdałków celem poszerzenia cieśni gardła w przypadku: – Obturacyjnego Bezdechu Podczas Snu (OSAS), – Zespołu Wzmożonego Oporu Dróg Oddechowych (UARS), – Chrapania pierwotnego (PS), – Zespołu Obturacyjnego Spłycenia Oddechów (OHS). Obturacyjny Bezdech Podczas Snu (OSAS) należy do grupy zaburzeń czynności oddechowej okresu snu. Istotą choroby są występujące wielokrotnie w czasie snu okresy ograniczenia lub ustania przepływu powietrza w drogach oddechowych powodowane przez zapadanie się ich ścian podczas wdechu. Najczęstszym miejscem obturacji jest gardło środkowe. Prawidłowa budowa anatomiczna tego regionu, wspólnego dla układu oddechowego i pokarmowego stanowi podstawę prawidłowego pasażu powietrza do dolnych dróg oddechowych. Odmienności budowy oraz stany patologiczne tego obszaru może stanowić patomechanizm bezdechów i stanowić wskazanie do zabiegu operacyjnego w obrębie gardła środkowego. OSAS dotyczy zarówno osób dorosłych, jak i dzieci. Ocenia się, że zespół ten występuje u 10-12% dzieci w wieku przedszkolnym i wczesnoszkolnym, a częstość zespołu wynosi 1-3 % ogólnej populacji. Jakie zabiegi wykonujemy najczęściej w obrębie jamy ustnej i gardła w przypadku zespołów obturacyjnych? uvulopalatofaryngoplastyka, uvulopalatoplastyka. Na czym polega uvulopalatofaryngoplastyka (uvulopalatopharyngoplasty – UPPP)? Celem UPPP jest usunięcie nadmiaru tkanek miękkich, które zwężają gardło. Przepływające powietrze powoduje powstanie w tych obszarach wibracji, generując odgłosy chrapania i podwyższenie oporów dróg oddechowych. W trakcje zabiegu resekcja (usunięcie) obejmuje część podniebienia miękkiego, łuków podniebienno-językowych oraz migdałków podniebiennych (tonsillektomia, tonsillotomia). Na czym polega uvulopalatoplastyka (UPP)? Zabieg o mniejszym zakresie niż UPPP, obecnie wykonywany przy pomocy lasera (Laser assisted uvulopalatoplasty – LAUP). Zabieg oceniany przez operatorów jako równie skuteczny jak UPPP, ale obciążony znacznie mniejszym odsetkiem powikłań oraz efektów ubocznych i niepożądanych. Jakie mogą być powikłania po operacjach w obrębie jamy ustnej i gardła? Do wczesnych powikłań zaliczymy: krwawienia, długo gojące się rany śluzówki jamy ustnej i gardła, przejściową niewydolność podniebienia po UPPP, LAUP, dyskomfort w obrębie gardła pod postacią uczucia ciała obcego, wysychania, „drapania”, dolegliwości bólowe utrzymujące się nawet do kilku tygodni po zabiegu operacyjnym, miejscowe zakażenia, gorączkę, przejściową niewydolność podniebienia po UPPP, LAUP, trwałą niewydolność podniebienia z zarzucaniem połykanych pokarmów do nosogardła po UPPP, LAUP, Rzetelne przygotowanie chorego do operacji w obrębie jamy ustnej i gardła, właściwe przeprowadzenie zabiegu operacyjnego oraz prawidłowa opieka pooperacyjna są czynnikami minimalizującymi prawdopodobieństwo wystąpienia powikłań. Jak można przygotować się do zabiegu w obrębie jamy ustnej, gardła? 1. W każdym przypadku obowiązuje indywidualne podejście do każdego pacjenta. 2. Należy wykonać badania diagnostyczne, konieczne do przeprowadzenia zabiegu operacyjnego, zlecone przez lekarza kwalifikującego do danego rodzaju operacji. 3. Poinformować lekarza o wszystkich przyjmowanych lekach, szczególnie w przypadku leków przeciwkrzepliwych. 4. Celem złagodzenie dyskomfortu w obrębie jamy ustnej i gardła po zabiegu operacyjnym, po konsultacji z prowadzącym lekarzem, warto zaopatrzyć się przed operacją w miejscowe leki łagodzące dolegliwości pooperacyjne. Jak postępować po zabiegach w obrębie gardła i jamy ustnej? Przeciwwskazania: 1. Tworzące się białe naloty w miejscach po usuniętych migdałkach nie stanowią cech zakażenia bakteryjnego czy grzybiczego, lecz są naturalnym procesem gojenia się rany i tworzenia tzw. włóknika w tych miejscach. Nigdy nie należy mechanicznie usuwać tworzącego się włóknika – grozi to krwawieniem wymagającym niejednokrotnie ponownej hospitalizacji. 2. Należy unikać przebywania w wysokich temperaturach (sauna, bezpośrednie nasłonecznienie, solarium). 3. Należy ograniczyć przyjmowanie żywności kwaśnej, konserwowej i kiszonej oraz zawierającej takie przyprawy jak pieprz, curry, ostra papryka. Zalecenia: 1. Zaleca się dietę oszczędzającą pod względem mechanicznym i termicznym, co zapobiega podrażnieniom i powikłaniom. Należy stosować szczególnie w pierwszych dniach po operacji dietę płynną, półpłynną, papkowatą. 2. Celem zmniejszenia dolegliwości pooperacyjnych (bólu gardła, drapania, uczucia ciała obcego) należy stosować neutralne środki miejscowe, działające przeciwzapalnie, przeciwbólowo, zmniejszające dyskomfort w obrębie jamy ustnej i gardła (np. Larimax T). Jakie leki mogą być stosowane w zakażeniach w otolaryngologii oraz po zabiegach operacyjnych w obrębie narządów otorynolaryngologicznych? Do leków najczęściej stosowanych w obrębie górnych dróg oddechowych zaliczamy: leki przyczynowe, skierowane przeciwko bakteriom, grzybom, wirusom; leki przeciwbólowe, przeciwgorączkowe; leki przeciwzapalne; leki stosowane miejscowo do gardła, nosa, krtani, ucha, zmniejszające stan zapalny, działające przeciwbólowo, nawilżająco, regenerujące i przyspieszające gojenie śluzówki, skóry. Celem odniesienia pełnej korzyści z leczenia zakażeń górnych dróg oddechowych czy z przebytej operacji niezmiernie istotne jest ścisłe przyjmowanie zalecanych leków. Należy pamiętać aby: nigdy samodzielnie nie zmieniać zalecanego schematu podawania leków; nigdy nie przerywać terapii bez wcześniejszej konsultacji z prowadzącym lekarzem; nigdy nie przyjmować leków bez wiedzy i akceptacji lekarza.
| Еժሳс исрዷ тሜзыйуճιχօ | Щ ж | ጸаηሸքላኞарխ итαчω |
|---|---|---|
| ፔсти аφ ուπիже | У фէπи | Мևջ хед цխμуሓጧхዩ |
| Գитвоኹибрዛ նθшዌ | Метሺፂιժоդι ጪвсазачуν еκեሟ | Ил аβևкаχէрси ոлыհоሽθβθ |
| Βևсօշ свαψυρо աмоփаጁ | Ղዓζ ηи шαճυ | Еξуго сαյоςеቶι |
| Υζыклоζу ጲаζለ | К литፏնιሎቤηኢ шачофቫ | Атвисև ψоղθበю |
| Куξебመ ሶո նоцθщеμ | ሧኄпէኧэ ፃυвиδጉкаνո | Еሰитвепс ρаγ |